Kokardka

skrobie się cisza pod oknami

wczepia w krawędzie wątłego snu

jeszcze przed chwilą byliśmy sami

tu

kuszą nas jutra z pojutrzami

stoimy w cieniach sąsiednich bram

jeszcze przez chwilę będziemy sami

tam

wolno się kruszy spojrzenia granit

i nas obrasta czasu pleśń

jeszcze w tej chwili jesteśmy sami

gdzieś

gonię setkami korytarzy

kolejne mnie unoszą dni

w tę jasną pewność że się zdarzysz

ty

przepuszczasz przodem ciąg wydarzeń

i się nie spieszysz

czekasz

trwasz

jeszcze Ci przecież się wydarzę

ja

obecność Twojej cichej twarzy

Twoja obecność cicha wszędzie

co tylko raz się przecież zdarzy

i będzie

miłość to taka drobnostka: 
przyjdź
wejdź
usiądź
i zostań

---
Ten wierszyk zaśpiewała Małgosia Bręczewska 
"Kokardka"