W lustrach i snach

Nie otwieram już drzwi.
Listy wrzucam do skrzyń.
Telefony na dnie.
Kalendarze drę.

Nie wyglądam już dnia.
Zegar stoi, a ja
w szybie dostrzegam blask.
Gdzieś tam twoja twarz.

Nie ma mnie w lustrach i snach.
Nie ma nocami, a w dniach
przechodzę obok jak wiatr.
Czasami deszcz.

Jestem szeptem zza ścian.
Wzruszeniem ramion i skał.
Wczoraj w sekundy dwie
zabrałaś całego mnie.
Nie ma mnie w lustrach i snach.

Budzę się w nocy jak duch.
Z podłogi unoszę kurz.
Przed światłem uciekam w cień.
Przez cienie w sen.

Nie buduję już zdań.
Słucham ciszy, a tam
mieszam się z barwą tła.
Gdzieś tam twoja twarz.

Nie ma mnie w lustrach i snach.
Nie ma nocami, a w dniach
przechodzę obok jak wiatr.
Czasami deszcz.

Jestem szeptem zza ścian.
Wzruszeniem ramion i skał.
Wczoraj w sekundy dwie
zabrałaś całego mnie.
Nie ma mnie w lustrach i snach.

Wczoraj w sekundy dwie
zabrałaś całego mnie.
Nie ma mnie w lustrach i snach.

Szept, prawie cisza

mijamy się bezbłędnie
łatwo
i czasem trudno aż uwierzyć
że w naszych rękach
wątłe światło
niesiemy obłok wspólnych przeżyć

spotkania krótkie
i przejrzyste
potem niejasnych kilka snów
ale w pamięci
ślady czyste
kilku mych przemilczanych słów

mijamy się bezbłędnie
nadal
i nadal trudno jest uwierzyć
że w naszych sercach
tyle badań
nie będzie w stanie tego zmierzyć