Odpływ

Kim jesteś żeglarko?

Która przedarłaś się przez sześć wrześniów – utopionych światów.

Bezszelestnie.

Stojące wody.

Marszczą się mokre palce obu Twoich dłoni.

I szybko schną kamienie z gasnącego strumienia,

a pragnienie podchodzących zwierząt się wzmaga.

Kim jesteś? O czym mnie uprzedziłaś?

Nie wiem.

Zgaduję tylko, że nie boisz się wiatru. Ani mnie. Że fioletowa ćma za Twoim oknem to sen.

Że ostatnia fala przychodzi wolniej, niż poprzednia. I że o tym wiesz.

Kim jestem?

Spóźnionym ptakiem. Nie poczekałaś na mnie.

Pamiętam. Matka powtarza, żebym się nie bał. Ojciec objaśnia mi Drzewo.

Rosnę w pośpiechu. Łapczywie. Biegnę za Tobą.

Nie odgadnę miejsca, nie wymyślę godziny, ale przyjdę niedługo.

Kim jesteś żeglarko?

Która wpłynęłaś w płytki strumień od strony morza – rozlanego wszechświata.

Bezpowrotnie.

Drzewo wie o Tobie wszystko.

Kiedy przychodzisz, kiedy mijasz i kiedy odchodzisz.

W słonecznym wietrze mojej wyspy kołysze się pusta łódź.

Kołyska.

Jestem twoim synem.

Halinie Najda. Mojej Babci. 1922-2016.